روزگار_سورنا یوشی زاده، جامعه شناس اقتصادی: چند بار تصمیم به شروع مسیر جدیدی و یا تغییر اساسی گرفته‌ایم و پس از این که آتش هیجان زودگذر آن خاموش شد، همه چیز را به فراموشی سپرده‌ایم؟ چند بار به خود قول داده‌ایم که این شنبه، از اول این ماه، حتما چند روز دیگر، قطعا بعد از این مسافرت و … کار مدنظر خود را انجام خواهیم داد و اتفاقا چند روزی هم شاید شعله‌های این خواسته‌ها زبان بکشند ولی دوباره روز از نو و روزی از نو! اما چه اتفاقی برای اراده ما رخ می‌دهد؟

در مفهوم و معنای اراده، بهتر است به جای تعاریف معمول به این صورت معنا دهیم که اراده همان تعهد است و تعهد یعنی یک عملی را براساس خواسته مشخص به طور مرتب تکرار کنیم تا نتیجه تعیین شده از قبل به ثمر بنشیند. درست است که قورباغه را قورت دادن یکی از استراتژی‌های پیشتاز در امر اجرا و عمل برای رسیدن به هدف است و بنیان‌گذار این فلسفه بسیار دقیق و منطقی آن را تشریح کرده‌ است ولی در مورد اراده اصلا این گونه نیست. زیرا در استراتژی قورباغه را قورت دادن نظر بر این است که شما سخت‌ترین کار را در ابتدای امر انجام دهید. بهترین استراتژی این است که بدون اتلاف وقت و کار را به فردا انداختن همین الان آستین بالا بزنیم و انرژی بسیار خوبی در انتها به سبب پایان کار در وقت مناسب بگیریم.

ولی برای آن هم می‌توان روشی انتخاب کرد. در استراتژی تریسی، اساس این است که ابتدا سخت ترین قسمت آن را برگزینیم و سپس به ساده‌ترین‌ها بپردازیم کاری که اغلب آدم‌ها نمی‌کنند و این روش انجام کار بسیار مفید و کارساز است ولی در انجام تعهد و تقویت اراده شاید در مواردی برعکس عمل کنند. تصور کنید تصمیم قطعی گرفته‌اید که هم رژیم غذایی را از اول هفته شروع کنید و هم همزمان ورزش کنید. حالا اگر بخواهید قورباغه را قورت بدهید و از روز اول فقط آب بنوشید و روزی دو ساعت بدوید، مطمئنا به هفته و حتی ده روز هم نمی‌کشد که با یک مهمانی و یا مسافرت آخر هفته و … باد پشت‌تان می‌خورد و سرد و سرخورده می‌شوید و این مضمون را به ذهن ناخودآگاه تزریق می‌کنید که نمی‌توانید و شکست خوردن را تقریبا جز عادات خود قرار می‌دهید. در صورتی که تصمیم‌مان را گرفته بودیم و اتفاقا بسیار مشتاق و پرانرژی می‌خواستیم تغییر اساسی در شکل ظاهری و یا سلامتی خود ایجاد کنیم، پس چه شد؟!

در واقع قدم اول که مهم‌ترین قدم بوده را درست برداشتیم ولی در ادامه به‌خاطر استراتژی اشتباه و فرمان بی‌جهت دادن به ضمیرناخودآگاه در ادامه مسیر دلسرد شده‌ایم و حالا تبعات منفی و انرژیتیکی را هم در پی خود دارد که به مرور حتی انگیزه ما راهم در ادامه مسیر می‌گیرد و دلسرد می‌شویم. حال راه حل چیست؟ در حقیقت اولین و مهم‌ترین قدم داشتن انگیزه کافی و لازم به مانند اشتیاق سوزان است. به این معنی که اول از همه و مهم تر ازآن این است که بدانیم چرا و دلیل و چرایی خود را به ورطه آزمایش بگذاریم. زیرا در آن صورت انگیزه اصلی‌مان نمایان می‌شود و می‌توانیم قدم‌های بعدی را برداریم. شاید تناسب اندام و به تن کردن لباس های زیبا دلیل اصلی تلاش ماست و یا در مواردی منفی تحت تمسخر و تحقیر پنهان و یا نمایان کسی یا کسانی قرار گرفته‌ایم و در خلوت، تمامی این افکار خوره فکرمان شده و می‌خواهیم به خودمان و آنها نشان دهیم که… و ده‌ها دلیل دیگر که می‌تواند استارت انگیزشی برایمان باشد و حتی آن را مکتوب کنیم. سپس خواسته دقیق خودمان را مشخص کنیم.

نکته اساسی و مهم متعهد بودن به کارمان است لازم نیست در شروع مسیر بسیار کوبنده حرکت کنیم. بهتر است آرام آرام در جهت خواسته‌ها و انگیزه‌ها قدم برمی‌داریم. این دقیقا عین زندگی است یعنی تنور داغ زود می سوزاند بهتر است تغییرات را در طی یک دوره زمانی مشخص انجام دهیم و بر روی کار مورد نظر آن هفته و یا آن ماه تمرکز کنیم. می‌دانیم که می‌خواهیم در نهایت به نوک قله برسیم ولی الان مشغول پیمودن راه تا مثلا ایستگاه دوم هستیم. در مورد تعهد هم به این شکل است به خودمان بابت پاس کردن تعهدهای کوچک و اهداف دم دستی جایزه بدهیم و هیجان را در طول مسیر داشته باشیم تا تبدیل به عادت شود و در قالب سبک زندگی بگنجد.

در کنار همه اینها اگر همراه و یا همراهانی هم داشته باشیم بهترین گزینه را انتخاب کرده‌ایم. زیرا وقتی در قالب تیم حرکت می‌کنیم (حتی تیم کوچک) به ما انرژی می دهد و خود به خود ما را پیگیری می کند.